In het nemen van de gelijkenis kan het verschil ontstaan
Alex Lagas vertelt over doorgegeven woede en symbiose in actie. Herkenbaar voor velen. Ook Bill Burr kan erover meepraten.
Als kind heb ik gezien dat mijn vader anderen over zijn grens liet gaan. Hij liet in mijn beleving te vaak over zich heenlopen en haalde dan zijn schouders op. Ik besloot: dat zal mij niet gebeuren. Ik lijk niet op hem. Ik wikkelde mijn kwetsbaarheid in — in boosheid.
Pas later begreep ik dat ik het vanuit loyalitieit juist goed voor hem wilde maken. Dat ik probeerde te bewonen wat hij niet kon, of niet wilde bewonen.
Soms zegt een cabaretier iets dat dieper raakt dan hij of zij misschien bedoelt. Bill Burr vertelt over de 'demon' die in zijn familie zit — de razernij die telkens wordt doorgegeven. En hij zegt: 'I’ve got it now.'
Dat moment raakt me. Want dát is symbiose in actie: iets wat niet bij jou begon, maar via jou verdergaat. Boosheid die zich nestelt in jouw hart, omdat ergens in het systeem iemand het niet kon dragen.
In symbiose vervagen grenzen: wat van de ander is, wordt van mij. En wat ooit bescherming bood, wordt verstrikking.
In de opleiding Symbiose en Autonomie leer je onder andere hoe ingehouden woede zich kan omzetten in levenskracht,
hoe razernij kan transformeren tot volwassen boosheid die richting geeft en begrenst.
Zo kon ik onderzoeken wat van mijn vader was — en wat van mij. Het enige verschil tussen ons bleek hoe wij met boosheid omgingen. Ik leerde dat ik op hem lijk.
Zo heb kan ik nu als begeleider doorgeven aan mijn cliënten dat waar je stopt met vechten tegen de demon, je kan beginnen met hem te dragen en als kwaliteit in te zetten.
